Dlaczego tylko ociera i dlaczego akurat o Dead Can Dance, a nie, jak podkreśla większość recenzentów, o Cocteau Twins (i całkiem słusznie - głos Ruth Clinton jest bardziej podobny do Elizabeth Fraser niż Lisy Gerrard)? Już objaśniam.

All Smiles Tonight to materiał niezwykle ciekawie zaaranżowany, ale nie autorski. Na płycie znalazły się covery starych irlandzkich pieśni i ballad. Trio Poor Creatures, w składzie: wspomniana wokalistka Ruth Clinton (znana z zespołu Landless) oraz Cormac Mac Diarmada i John Dermody (obaj występujący w Lankum), dokonało jednak interesującej selekcji, stawiając na utwory nieoczywiste i zapomniane.

I tak wśród piosenek zebranych na płycie znalazł się The Whole Town Knows - irlandzki utwór autorstwa Ray’a Lynama i Philomeny Begley. Piosenka bardzo odważna, która w latach 70., w katolickiej Irlandii, poruszała temat zdrady. W tym przypadku przebój country został przedstawiony jako slowcore’owy utwór w klimacie Low, w którym znajdziemy zarówno prouszający damsko-męski duet, jak i niepokojący finał, w którym repetytywny rytm miesza się z pełnymi niepokoju dźwiękami skrzypiec. 

Słuchając tej płyty porównywałem poszczególne utwory z oryginałami i muszę przyznać, że muzycy dokonali fantastycznych transformacji. Najbardziej niezwykłą z nich słychać w utworze Lorene autorstwa The Louvin Brothers. Wykonujący tę piosenkę Cormac MacDiarmada wydobył z melodii i tekstu, w którym chłopak czeka na list od ukochanej, zupełnie nowe emocje. I to jak czeka! Lorene, stop me from hurting  / All it would take is a letter from you

No i właśnie w tym miejscu poczułem, że mam do czynienia z zupełnie nową inkarnacją Dead Can Dance. Słuchając Lorene poczułem te same emocje, które miałem gdy usłyszałem I Can See Now w wykonaniu Brendana Perry’ego. W obu przypadkach mamy do czynienia z prostymi akustycznymi piosenkami, przez które przepływa jakaś niezwykła energia. Ponadto, choć Brendan jest Anglikiem, to od 1989 roku mieszka w Irlandii i tamtejsze wpływy są bardzo mocno obecne na płytach Dead Can Dance (wystarczy wspomnieć poruszający The Wind That Shakes the Barley). 

To wszystko razem - kobiecy i męski głos, śpiewające piosenki mocno osadzone w tradycji, oszczędne aranżacje balansujące między irlandzkim folkiem i ambientem, a nawet sama oprawa graficzna, która ma w sobie coś z gotyckiego romantyzmu Within the Realm of a Dying Sun, nasuwa skojarzenia z Dead Can Dance. Mam nadzieję, że trio Poor Creature nie umrze jako jednorazowy projekt, ale przerodzi się w coś więcej.